ρυταγωγούμενος

-η, -ο, Ν

1. (για άλογο) (παλαιότερα, στην ομοζυγία τού πεδινού πυροβολικού) αυτός που δεν ιππευόταν αλλά τόν οδηγούσε ο ελάτης τού αριστερού αλόγου με ρυταγωγέα και μαστίγιο

2. (κατ' επέκτ.) κάθε άλογο που οδηγείται από ιππέα διαφορετικού αλόγου.

[ΕΤΥΜΟΛ. Μτχ. ενεστώτα τού αμάρτυρου αρχαίου ρ. *ῥυταγωγῶ < ῥυτά «χαλινάρια» + -αγωγῶ (< ἀγωγός), πρβλ. και ῥυτ-αγωγεύς].